پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند

گاه گاهی دل هوای نغنه خوانی میکند

در مسیرت با غزل ها عشق رانی میکند

گو ندارد دل خبر که آن دگر گشتی که چون

نامت آید، با هجاهایش تبانی میکند

میگدازد بر دلم صد مصراع خوش قافیه

لیک دستم بر قلم ها نانوانی میکند

بر زمین نتوان کشانم درد هجر روی تو

تن تمنای وصال آسمانی میکند

درد عشقت چون خوش است، اما فراغت پیش کش

در فراقت، گل به گل نا مهربانی میکند

آن چراغ دل که روزی محفل عطار بود

آتش چنگیز گشت و شعله رانی میکند

حین هراسانم که بوی زلفت اینجا بگذرد

کین گداز زیر گل آتش فشانی میکند